-
1 solitus
accustomed, usual, habitual, ordinary, customary. -
2 consuesco
consŭesco, suēvi, suētum, 3 (in the tempp. perff. the sync. forms prevail: consuesti, consuestis, consuerunt; consueram, etc.; consuero, etc.; consuerim, etc.; consuessem, etc.;I.consuesse. Thus also consuēmus = consuevimus,
Prop. 1, 7, 5), v. a. and n.Act., to accustom, inure, habituate a person or thing (ante-class. and postAug.):II.tum bracchia consuescunt firmantque lacertos,
Lucr. 6, 397:juvencum plostro aut aratro,
Col. 6, 2, 9:vitem largo umori,
id. Arb. 1, 5:semina falcem pati,
Plin. 17, 10, 14, § 70; in perf. part. pass. (mostly poet.): qui consuetus in armis Aevom agere, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 48 (Trag. Rel. v. 261 Rib.):gallus auroram vocare,
Lucr. 4, 713; so with inf., id. 5, 209; 6, 788:consueta domi catulorum blanda propago,
id. 4, 997 Lachm. N. cr.:copias habebat in Galliā bellare consuetas locis campestribus, Auct. B. Afr. 73, 2: quibus consueti erant uterque agrestibus ferramentis,
Liv. 1, 40, 5:socors genus mancipiorum otiis, campo consuetum,
Col. 1, 8, 2:proinde ut consuetus antehac,
Plaut. Stich. 5, 5, 18:populus si perperam est consuetus, etc.,
Varr. L. L. 9, § 5 Müll.:grex comparatus ex consuetis unā (capellis),
those accustomed to one another, id. R. R. 2, 3, 2.—Far more freq. in all periods,Neutr.A.To accustom one's self; and (esp. freq.) in temp. perf. (to have accustomed one's self, i. e.), to be accustomed, to be wont; constr. in gen. with the inf., rarely absol., with ad, the dat., or abl.(α).With inf.:(β).disjungamus nos a corporibus, id est, consuescamus mori,
Cic. Tusc. 1, 31, 75:versus multos uno spiritu pronuntiare,
id. de Or. 1, 61, 261: cum minus idoneis (verbis) uti consuescerem, id ib. 1, 34, 154; 1, 22, 99:alils parere suā vo luntate,
id. Inv. 1, 2, 3:qui mentiri solet pe jerare consuevit,
id. Rose. Com. 16, 46:paulatim Rhenum transire, etc.,
Caes. B. G. 1, 33:in Britanniam navigare,
id. ib. 3, 8:obsides accipere, non dare,
id. ib. 1, 14:quo magno cum periculo mercatores ire consuerant,
id. ib. 3, 1:quem ipse procuratorem relinquere antea consuesset,
Cic. Quint. 28, 87:consuesso deos immortales... his secundiores interdum res concedere, quos, etc.,
Caes. B. G. 1, 14 et saep.:quam rem pro magnis hominum officiis consuesse tribui docebat,
id. ib. 1, 43:qui reges consueris tollere,
Hor. S. 1, 7, 34:mulier quae cum eo vivere consuerat,
Nep. Alcib. 10, 6; Cels. 6, 6, 8; Suet. Tit. 34; id. Ner. 12.—Sometimes with ellips. of inf. (cf. b infra):quin eo (equo) quo consuevit libentius utatur (sc. uti),
Cic. Lael. 19, 68:eo die quo consuerat intervallo hostes sequitur (sc. sequi),
Caes. B. G. 1, 22.— Impers. (rare):sicuti in sollemnibus sacris fieri consuevit,
is wont, Sall. C. 22, 2. —Absol.:(γ).bene salutando consuescunt,
Plaut. As. 1, 3, 69 (cf. adsuescunt, id. ib. 1, 3, 65):pabulum quod dabis, amurcā conspergito, primo paululum, dum consuescant, postea magis,
Cato, R. R. 103:adeo in teneris consuescere multum est,
Verg. G. 2, 272.— Usu. with adv. of manner or time:si liberius, ut consuesti, agendum putabis,
Cic. Fam. 5, 12, 4: ut consuevi, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, 3:ut consuemus,
Prop. 1, 7, 5:sicut consuerat,
Suet. Caes. 73:quo minus pro capite et fortunis alterius, quemadmodum consuerunt, causam velint dicere,
Cic. Rosc. Am. 2, 5; id. Off. 2, 15, 55.—In Gr. attraction: cum scribas et aliquid agas eorum, quorum consuesti, gaudeo, Lucceius ap. Cic. Fam. 5, 14, 1.—With ad:(δ).ad aciem justam,
Quint. 2, 10, 8.—With abl.:(ε).quae (aves) consuevere libero victu,
Col. 8, 15 fin.; so id. 8, 13, 1; 10, 153.—With dat.:B.ne gravissimo dolori timore consuescerem,
Plin. Ep. 8, 23, 8.—To have carnal in tercourse with, to cohabit with, in an honorable, or more freq. in a dishonorable sense (freq. and class.); with aliquā or aliquo, with or without cum, Plaut. Cist. 1, 1, 89:quid illi... qui illā consuevit prior?
Ter. Ad. 4, 5, 32:quācum tot consuesset annos,
id. Hec. 4. 1, 40:mulieres quibuscum iste consuerat,
Cic. Verr. 2, 5, 12, § 30; Plaut. Am. 5, 1, 70; Caecil. ap. Gell. 2, 23, 10; cf.in a double sense,
Plaut. As. 3, 3, 113; id. Capt. 4, 2, 88.—Hence, consŭētus (in the poets trisyl.), a, um, P. a.; of inanim. things which one is accustomed to, commonly employs, uses, possesses, etc., used, accustomed; usual, ordinary, wonted, customary (mostly poet.;not in Cic.): amor,
Ter. And. 1, 1, 108:antra,
Verg. G, 4, 429:cubilia,
Ov. M. 11, 259:lectus,
id. Tr. 3, 3, 39:in auras,
id. M. 2, 266:pectora,
id. ib. 13, 491: canistris, * Juv. 5, 74:finis,
Ov. H. 20, 242 al.:labores, pericula,
Sall. J. 85, 7:libido,
id. ib. 15, 3:numerus,
Vulg. Exod. 5, 18; id. Num. 16, 29.— Sup.:consuetissima cuique Verba,
Ov. M. 11, 638.— -
3 adsuesco
as-sŭesco ( ads-, B. and K., Rib., Halm, Weissenb.; ads- and ass-, Merk.), ēvi, ētum, 3 (adsuëtus, four syll., Phaedr. 3, prol. 14), v. a., to use or accustom one to something, to habituate; or, more freq., v. n., to accustom one's self to, to be wont, to be accustomed to.I.In gen.; constr. usu. with abl. or inf.; after the Aug. per. also with ad, in with acc., or dat.(α).With abl. (a constr. unjustly censured by Wunder, Rhein. Mus. 1829, II. p. 288 sq. The idea of the ad, which would require the acc. or dat. case, is not, as at a later period, prominent in the word, but that of suesco; accordingly, pr., to adopt some custom, to addict or apply one's self to a custom or habit, to become accustomed to something; so that the abl. of specification, as in amore affici, pedibus laborare, etc., only designates more specifically the object which is the subject of that custom; cf. Gron. and Drak. ad Liv. 31, 35, 3; Kritz. ad Sall. C. 2, 9; Rudd. II. p. 137 sq.; Ramsh. p. 427;(β).v. also assuefacio): homines labore adsiduo et cotidiano adsueti,
Cic. de Or. 3, 15, 58; so,vicinitas non infuscata malevolentiā, non adsueta mendaciis,
id. Planc. 9, 22:gens adsueta multo Venatu nemorum,
Verg. A. 7, 746:Odrysius praedae assuetus amore,
Ov. M. 13, 554:genus pugnae, quo adsuērant,
Liv. 31, 35 Gron.:adsuetae sanguine et praedā aves,
Flor. 1, 1, 7; 4, 12, 17:adsuetus imperio et inmoderatā licentiā militari,
Just. 31, 1, 8:gentes alterius imperio ac nomine adsuetas,
Curt. 6, 3, 8; Front. Princ. Hist. Fragm. 2, p. 341.—With inf.:(γ).fremitum voce vincere,
Cic. Fin. 5, 2, 5:votis jam nunc adsuesce vocari,
Verg. G. 1, 42:adsueti muros defendere,
id. A. 9, 511:Candida de nigris et de candentibus atra Qui facere adsuērat,
Ov. M. 11, 315; 10, 533; id. Tr. 2, 504; id. M. 8, 335:adsuetus graecari,
Hor. S. 2, 2, 11:auditor adsuevit jam exigere laetitiam,
Tac. Or. 20; 34; id. H. 4, 34; Vell. 2, 33:(polypus) adsuetus exire e mari in lacus,
Plin. 9, 30, 48, § 92:reliquas (legiones) in hiberna dimittere assuerat,
Suet. Aug. 49.—With ad or in with acc.:(δ).uri adsuescere ad homines ne parvuli quidem possunt,
Caes. B. G. 6, 28; Sall. H. Fragm. ap. Prisc. p. 707 P.:manus adsuetae ad sceptra,
Sen. Troad. 152:jam inde a puero in omnia familiaria jura adsuetus,
Liv. 24, 5; Flor. 4, 12, 43.—With dat.:(ε).mensae adsuetus erili,
Verg. A. 7, 490:Adsuescent Latio Partha tropaea Jovi,
Prop. 4, 3, 6:caritas ipsius soli, cui longo tempore adsuescitur,
to which one is accustomed, Liv. 2, 1:ex more, cui adsuerunt,
Quint. 4, 2, 29:ut quieti et otio per voluptates adsuescerent,
Tac. Agr. 21:adsuetus expeditionibus miles,
id. ib. 16:adsueti juventae Neronis,
id. H. 1, 7:quo celerius (libri senatorum) rei publicae assuescerent,
Suet. Aug. 38:Jurationi non adsuescat os tuum,
Vulg. Eccli. 23, 9.—Acc. to a rare constr.,With acc. rei in the Gr. manner, eithismai ti:(ζ).ne pueri, ne tanta animis adsuescite bella (for bellis),
accustom not your minds to such great wars, Verg. A. 6, 833:Galli juxta invia ac devia adsueti,
Liv. 21, 33:frigora atque inediam caelo solove adsuerunt,
Tac. G. 4 Baumst.—With gen.:II.Romanis Gallici tumultūs adsuetis,
Liv. 38, 17.—Esp.:alicui, in mal. part.,
Curt. 6, 5.— Hence, assŭētus ( ads-), a, um, P. a., accustomed, customary, usual:Tempus et adsuetā ponere in arte juvat,
Ov. P. 1, 5, 36:otium des corpori, adsueta vicis,
Phaedr. 3, prol. 14:adsuetos potare fontes,
Plin. 8, 43, 68, § 169:adsuetam sibi causam suscipit,
Vell. 2, 120.—Hence with a comp. and abl.:longius adsueto lumina nostra vident,
Ov. H. 6, 72:adsueto propior,
Stat. Th. 12, 306. -
4 adsuetus
as-sŭesco ( ads-, B. and K., Rib., Halm, Weissenb.; ads- and ass-, Merk.), ēvi, ētum, 3 (adsuëtus, four syll., Phaedr. 3, prol. 14), v. a., to use or accustom one to something, to habituate; or, more freq., v. n., to accustom one's self to, to be wont, to be accustomed to.I.In gen.; constr. usu. with abl. or inf.; after the Aug. per. also with ad, in with acc., or dat.(α).With abl. (a constr. unjustly censured by Wunder, Rhein. Mus. 1829, II. p. 288 sq. The idea of the ad, which would require the acc. or dat. case, is not, as at a later period, prominent in the word, but that of suesco; accordingly, pr., to adopt some custom, to addict or apply one's self to a custom or habit, to become accustomed to something; so that the abl. of specification, as in amore affici, pedibus laborare, etc., only designates more specifically the object which is the subject of that custom; cf. Gron. and Drak. ad Liv. 31, 35, 3; Kritz. ad Sall. C. 2, 9; Rudd. II. p. 137 sq.; Ramsh. p. 427;(β).v. also assuefacio): homines labore adsiduo et cotidiano adsueti,
Cic. de Or. 3, 15, 58; so,vicinitas non infuscata malevolentiā, non adsueta mendaciis,
id. Planc. 9, 22:gens adsueta multo Venatu nemorum,
Verg. A. 7, 746:Odrysius praedae assuetus amore,
Ov. M. 13, 554:genus pugnae, quo adsuērant,
Liv. 31, 35 Gron.:adsuetae sanguine et praedā aves,
Flor. 1, 1, 7; 4, 12, 17:adsuetus imperio et inmoderatā licentiā militari,
Just. 31, 1, 8:gentes alterius imperio ac nomine adsuetas,
Curt. 6, 3, 8; Front. Princ. Hist. Fragm. 2, p. 341.—With inf.:(γ).fremitum voce vincere,
Cic. Fin. 5, 2, 5:votis jam nunc adsuesce vocari,
Verg. G. 1, 42:adsueti muros defendere,
id. A. 9, 511:Candida de nigris et de candentibus atra Qui facere adsuērat,
Ov. M. 11, 315; 10, 533; id. Tr. 2, 504; id. M. 8, 335:adsuetus graecari,
Hor. S. 2, 2, 11:auditor adsuevit jam exigere laetitiam,
Tac. Or. 20; 34; id. H. 4, 34; Vell. 2, 33:(polypus) adsuetus exire e mari in lacus,
Plin. 9, 30, 48, § 92:reliquas (legiones) in hiberna dimittere assuerat,
Suet. Aug. 49.—With ad or in with acc.:(δ).uri adsuescere ad homines ne parvuli quidem possunt,
Caes. B. G. 6, 28; Sall. H. Fragm. ap. Prisc. p. 707 P.:manus adsuetae ad sceptra,
Sen. Troad. 152:jam inde a puero in omnia familiaria jura adsuetus,
Liv. 24, 5; Flor. 4, 12, 43.—With dat.:(ε).mensae adsuetus erili,
Verg. A. 7, 490:Adsuescent Latio Partha tropaea Jovi,
Prop. 4, 3, 6:caritas ipsius soli, cui longo tempore adsuescitur,
to which one is accustomed, Liv. 2, 1:ex more, cui adsuerunt,
Quint. 4, 2, 29:ut quieti et otio per voluptates adsuescerent,
Tac. Agr. 21:adsuetus expeditionibus miles,
id. ib. 16:adsueti juventae Neronis,
id. H. 1, 7:quo celerius (libri senatorum) rei publicae assuescerent,
Suet. Aug. 38:Jurationi non adsuescat os tuum,
Vulg. Eccli. 23, 9.—Acc. to a rare constr.,With acc. rei in the Gr. manner, eithismai ti:(ζ).ne pueri, ne tanta animis adsuescite bella (for bellis),
accustom not your minds to such great wars, Verg. A. 6, 833:Galli juxta invia ac devia adsueti,
Liv. 21, 33:frigora atque inediam caelo solove adsuerunt,
Tac. G. 4 Baumst.—With gen.:II.Romanis Gallici tumultūs adsuetis,
Liv. 38, 17.—Esp.:alicui, in mal. part.,
Curt. 6, 5.— Hence, assŭētus ( ads-), a, um, P. a., accustomed, customary, usual:Tempus et adsuetā ponere in arte juvat,
Ov. P. 1, 5, 36:otium des corpori, adsueta vicis,
Phaedr. 3, prol. 14:adsuetos potare fontes,
Plin. 8, 43, 68, § 169:adsuetam sibi causam suscipit,
Vell. 2, 120.—Hence with a comp. and abl.:longius adsueto lumina nostra vident,
Ov. H. 6, 72:adsueto propior,
Stat. Th. 12, 306. -
5 assuesco
as-sŭesco ( ads-, B. and K., Rib., Halm, Weissenb.; ads- and ass-, Merk.), ēvi, ētum, 3 (adsuëtus, four syll., Phaedr. 3, prol. 14), v. a., to use or accustom one to something, to habituate; or, more freq., v. n., to accustom one's self to, to be wont, to be accustomed to.I.In gen.; constr. usu. with abl. or inf.; after the Aug. per. also with ad, in with acc., or dat.(α).With abl. (a constr. unjustly censured by Wunder, Rhein. Mus. 1829, II. p. 288 sq. The idea of the ad, which would require the acc. or dat. case, is not, as at a later period, prominent in the word, but that of suesco; accordingly, pr., to adopt some custom, to addict or apply one's self to a custom or habit, to become accustomed to something; so that the abl. of specification, as in amore affici, pedibus laborare, etc., only designates more specifically the object which is the subject of that custom; cf. Gron. and Drak. ad Liv. 31, 35, 3; Kritz. ad Sall. C. 2, 9; Rudd. II. p. 137 sq.; Ramsh. p. 427;(β).v. also assuefacio): homines labore adsiduo et cotidiano adsueti,
Cic. de Or. 3, 15, 58; so,vicinitas non infuscata malevolentiā, non adsueta mendaciis,
id. Planc. 9, 22:gens adsueta multo Venatu nemorum,
Verg. A. 7, 746:Odrysius praedae assuetus amore,
Ov. M. 13, 554:genus pugnae, quo adsuērant,
Liv. 31, 35 Gron.:adsuetae sanguine et praedā aves,
Flor. 1, 1, 7; 4, 12, 17:adsuetus imperio et inmoderatā licentiā militari,
Just. 31, 1, 8:gentes alterius imperio ac nomine adsuetas,
Curt. 6, 3, 8; Front. Princ. Hist. Fragm. 2, p. 341.—With inf.:(γ).fremitum voce vincere,
Cic. Fin. 5, 2, 5:votis jam nunc adsuesce vocari,
Verg. G. 1, 42:adsueti muros defendere,
id. A. 9, 511:Candida de nigris et de candentibus atra Qui facere adsuērat,
Ov. M. 11, 315; 10, 533; id. Tr. 2, 504; id. M. 8, 335:adsuetus graecari,
Hor. S. 2, 2, 11:auditor adsuevit jam exigere laetitiam,
Tac. Or. 20; 34; id. H. 4, 34; Vell. 2, 33:(polypus) adsuetus exire e mari in lacus,
Plin. 9, 30, 48, § 92:reliquas (legiones) in hiberna dimittere assuerat,
Suet. Aug. 49.—With ad or in with acc.:(δ).uri adsuescere ad homines ne parvuli quidem possunt,
Caes. B. G. 6, 28; Sall. H. Fragm. ap. Prisc. p. 707 P.:manus adsuetae ad sceptra,
Sen. Troad. 152:jam inde a puero in omnia familiaria jura adsuetus,
Liv. 24, 5; Flor. 4, 12, 43.—With dat.:(ε).mensae adsuetus erili,
Verg. A. 7, 490:Adsuescent Latio Partha tropaea Jovi,
Prop. 4, 3, 6:caritas ipsius soli, cui longo tempore adsuescitur,
to which one is accustomed, Liv. 2, 1:ex more, cui adsuerunt,
Quint. 4, 2, 29:ut quieti et otio per voluptates adsuescerent,
Tac. Agr. 21:adsuetus expeditionibus miles,
id. ib. 16:adsueti juventae Neronis,
id. H. 1, 7:quo celerius (libri senatorum) rei publicae assuescerent,
Suet. Aug. 38:Jurationi non adsuescat os tuum,
Vulg. Eccli. 23, 9.—Acc. to a rare constr.,With acc. rei in the Gr. manner, eithismai ti:(ζ).ne pueri, ne tanta animis adsuescite bella (for bellis),
accustom not your minds to such great wars, Verg. A. 6, 833:Galli juxta invia ac devia adsueti,
Liv. 21, 33:frigora atque inediam caelo solove adsuerunt,
Tac. G. 4 Baumst.—With gen.:II.Romanis Gallici tumultūs adsuetis,
Liv. 38, 17.—Esp.:alicui, in mal. part.,
Curt. 6, 5.— Hence, assŭētus ( ads-), a, um, P. a., accustomed, customary, usual:Tempus et adsuetā ponere in arte juvat,
Ov. P. 1, 5, 36:otium des corpori, adsueta vicis,
Phaedr. 3, prol. 14:adsuetos potare fontes,
Plin. 8, 43, 68, § 169:adsuetam sibi causam suscipit,
Vell. 2, 120.—Hence with a comp. and abl.:longius adsueto lumina nostra vident,
Ov. H. 6, 72:adsueto propior,
Stat. Th. 12, 306. -
6 suesco
sŭesco, sŭēvi, sŭētum (dissyl. suēvi, suētum; sync. forms, suesti, suerunt, suesse, etc.; v. in the foll., and cf. also the preced. art.), 3, v. inch. n. and a. [Sanscr. svadhā, will, might, custom; Gr. ethos, êthos].I.Neutr., to become used or accustomed; in the tempp. perff., to have accustomed one ' s self; hence, to be wont, used, or accustomed (rare).a.Tempp. press.:b.Drusus in Illyricum missus est, ut suesceret militiae,
Tac. A. 2, 44; 2, 52; Aus. Ep. 16, 91.—Tempp. perff.:II.has Graeci stellas Hyadas vocitare suërunt, Cic. poët. N. D. 2, 43, 111: a te id, quod suesti, peto, etc.,
id. Fam. 15, 8:mittere suevit,
Lucr. 6, 793:de divis dare dicta suërit,
id. 5, 53:gemmis florere arbusta suësse,
id. 5, 912:vincere suevit,
Prop. 4 (5), 10, 17:sueverat claustra remoliri,
Claud. in Eutr. 1, 194.—Act., to accustom, habituate, train (very rare in finite verb):1.ut lectos viros... disciplinae et imperiis suesceret,
Tac. A. 2, 52. —Esp., P. and P. a.: suētus, a, um.Accustomed, wont, used, habituated; with inf.:2.ex aliis sentire sueti,
Lucr. 2, 903:mala secundis rebus oriri sueta, Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 2, 18: suetus abstinere,
Liv. 5, 43:curru succedere sueti Quadrupedes,
Verg. A. 3, 541:vexare suëtae,
Hor. S. 1, 8, 17:comitialem propter morbum despui suetum,
Plin. 10, 23, 34, § 69.—With dat.:his (armis) ego suetus,
Verg. A. 5, 414:neque conjugiis suscipiendis neque alendis liberis sueti,
Tac. A. 14, 27:suetae aquis volucres,
Tac. H. 5, 6:sueti latrociniis,
id. A. 2, 52:suetus civilibus armis,
Luc. 1, 325. —Transf., of things, customary, usual (mostly post-class.):contra Cheruscis sueta aput paludes proelia,
Tac. A. 1, 64:sueto militum contubernio gaudere,
id. H. 2, 80 fin.;vestigium,
App. M. 6, p. 198, 21:cibaria,
id. ib. 9, p. 232, 13.—Hence, subst.: suē-tum, i, n., a custom, usage:se ad sectae sueta conferunt,
App. M. 4, p. 153, 22. -
7 suetum
sŭesco, sŭēvi, sŭētum (dissyl. suēvi, suētum; sync. forms, suesti, suerunt, suesse, etc.; v. in the foll., and cf. also the preced. art.), 3, v. inch. n. and a. [Sanscr. svadhā, will, might, custom; Gr. ethos, êthos].I.Neutr., to become used or accustomed; in the tempp. perff., to have accustomed one ' s self; hence, to be wont, used, or accustomed (rare).a.Tempp. press.:b.Drusus in Illyricum missus est, ut suesceret militiae,
Tac. A. 2, 44; 2, 52; Aus. Ep. 16, 91.—Tempp. perff.:II.has Graeci stellas Hyadas vocitare suërunt, Cic. poët. N. D. 2, 43, 111: a te id, quod suesti, peto, etc.,
id. Fam. 15, 8:mittere suevit,
Lucr. 6, 793:de divis dare dicta suërit,
id. 5, 53:gemmis florere arbusta suësse,
id. 5, 912:vincere suevit,
Prop. 4 (5), 10, 17:sueverat claustra remoliri,
Claud. in Eutr. 1, 194.—Act., to accustom, habituate, train (very rare in finite verb):1.ut lectos viros... disciplinae et imperiis suesceret,
Tac. A. 2, 52. —Esp., P. and P. a.: suētus, a, um.Accustomed, wont, used, habituated; with inf.:2.ex aliis sentire sueti,
Lucr. 2, 903:mala secundis rebus oriri sueta, Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 2, 18: suetus abstinere,
Liv. 5, 43:curru succedere sueti Quadrupedes,
Verg. A. 3, 541:vexare suëtae,
Hor. S. 1, 8, 17:comitialem propter morbum despui suetum,
Plin. 10, 23, 34, § 69.—With dat.:his (armis) ego suetus,
Verg. A. 5, 414:neque conjugiis suscipiendis neque alendis liberis sueti,
Tac. A. 14, 27:suetae aquis volucres,
Tac. H. 5, 6:sueti latrociniis,
id. A. 2, 52:suetus civilibus armis,
Luc. 1, 325. —Transf., of things, customary, usual (mostly post-class.):contra Cheruscis sueta aput paludes proelia,
Tac. A. 1, 64:sueto militum contubernio gaudere,
id. H. 2, 80 fin.;vestigium,
App. M. 6, p. 198, 21:cibaria,
id. ib. 9, p. 232, 13.—Hence, subst.: suē-tum, i, n., a custom, usage:se ad sectae sueta conferunt,
App. M. 4, p. 153, 22. -
8 ad-suēscō (assuē-)
ad-suēscō (assuē-) ēvī, ētus, ere, to accustom, habituate: pluribus mentem, H.: animis bella, make familiar, V.: caritas, cui adsuescitur, one becomes accustomed, L.—P. pass., habituated, accustomed: mensae erili, V.: homines labore adsiduo adsueti: praedae adsuetus amore, O.: Romanis Gallici tumultūs adsuetis, L.: invia ac devia adsueti, L.: in omnia iura adsuetus, L.: muros defendere, V.: Graecari, H.— Intrans, to become accustomed: ad homines, Cs.: fremitum voce vincere: votis vocari, V.: demittere se, O.: quieti et otio, Ta.: genus pugnae, quo adsuerant, L.: sic adsuevi. -
9 cōnsuētus
cōnsuētus adj. with sup. [P. of consuesco], used, accustomed, usual, ordinary, wonted, customary, familiar: amor, T.: membra, V.: aurae, O.: lubido, S.: pericula consueta habere, S.: tibi finis, O.: consuetissima cuique Verba, O.* * *consueta -um, consuetior -or -us, consuetissimus -a -um ADJaccustomed. used (to); customary, habitual, usual; ordinary, commonly employed -
10 soleō
soleō —, itus, ēre, to use, be wont, be accustomed qui mentiri solet: ruri esse crebro soleo, T.: soliti prandere, H.: id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est: volgo quod dici solet, T.: unde videri Danaum solitae naves, V.: si (domus) alio domino solita est frequentari.— Ellipt.: Sic soleo amicos (sc. beare), T.: cum eum defenderit item, qui te solebat: Agedum, ut soles, T.: quod prava ambitio solet, S.: quod in tali re solet, S.—To cohabit: cum alquā, Ct.* * *solere, solitus sum V SEMIDEPbe in the habit of; become accustomed to -
11 suēscō
suēscō suēvī (contr. forms, suēstī, suērunt), suētus, ere, inch. [sueo (old), from suus], to become used, accustom oneself: ut suesceret militiae, Ta.— To accustom: lectos viros disciplinae, Ta.—Hence, perf, to be wont, be accustomed: has Graeci stellas Hyadas vocitare suërunt, C. poët.: id quod suesti peto.* * *suescere, suevi, suetus V -
12 suētus
suētus adj. [P. of suesco], accustomed, wont, used, habituated: abstinere suetus, L.: curru succedere sueti Quadrupedes, V.: his (armis) ego suetus, V.— Customary, usual: contubernium, Ta.* * *sueta, suetum ADJwont, accustomed; usual, familiar -
13 adsuetus
adsueta, adsuetum ADJaccustomed, customary, usual, to which one is accustomed/used -
14 assuetus
assueta -um, assuetior -or -us, assuetissimus -a -um ADJaccustomed, customary, usual, to which one is accustomed/used -
15 consueo
consuere, consuevi, consuetus V TRANSaccustom; become accustomed; be accustomed, inure, habituate. familiarize -
16 insueta
1.insuētus, a, um, Part., from insuesco.2.in-suētus, a, um, adj., unaccustomed (class.).I.Act.A. (α).With gen.:B. (β).insuetus contumeliae,
Cic. Att. 2, 21:laboris,
Caes. B. G. 7, 30, 4:hujus generis pugnae,
id. B. C. 1, 44, 3:navigandi,
id. ib. 5, 6, 3:operum,
id. B. C. 3, 49:male audiendi,
Nep. Dion. 7:moris ejus insueta,
Liv. 6, 34, 6; 3:libertatis,
Sall. H. 1, 115 Dietsch.—With dat.:(γ).insuetus moribus Romanis,
Liv. 28, 18, 6:insuetae operi manus,
Tib. 1, 4, 48. —With ad:(δ).eques ad stabilem pugnam,
Liv. 31, 35, 6:ad tale spectaculum,
not used to, id. 41, 20, 11:corpora ad onera portanda,
Caes. B. C. 1, 78, 2.—With inf.:II.vera audire,
Liv. 31, 18, 3:vinci,
id. 4, 31, 4.—Pass., to which one is not accustomed, unusual:insueta liberae civitati species,
Liv. 30, 37, 8:haec, quibus insolita atque insueta sunt, Graeci timeant,
id. 38, 17, 5:limen Olympi,
Verg. E. 5, 56:iter,
id. A. 6, 16:solitudo,
Liv. 3, 52:insuetos foetus animalia edere,
monsters, id. 28, 21, 16.— in-suēta, n. plur., as adv.:insueta rudentem (i. e. insolito more),
Verg. A. 8, 248.— Adv.: insuētē, contrary to custom (postclass.):immorari,
Cael. Aur. Tard. 5, 3, 54. — Comp.:insuetius perscrutari,
Aug. Ep. 3. -
17 insuetus
1.insuētus, a, um, Part., from insuesco.2.in-suētus, a, um, adj., unaccustomed (class.).I.Act.A. (α).With gen.:B. (β).insuetus contumeliae,
Cic. Att. 2, 21:laboris,
Caes. B. G. 7, 30, 4:hujus generis pugnae,
id. B. C. 1, 44, 3:navigandi,
id. ib. 5, 6, 3:operum,
id. B. C. 3, 49:male audiendi,
Nep. Dion. 7:moris ejus insueta,
Liv. 6, 34, 6; 3:libertatis,
Sall. H. 1, 115 Dietsch.—With dat.:(γ).insuetus moribus Romanis,
Liv. 28, 18, 6:insuetae operi manus,
Tib. 1, 4, 48. —With ad:(δ).eques ad stabilem pugnam,
Liv. 31, 35, 6:ad tale spectaculum,
not used to, id. 41, 20, 11:corpora ad onera portanda,
Caes. B. C. 1, 78, 2.—With inf.:II.vera audire,
Liv. 31, 18, 3:vinci,
id. 4, 31, 4.—Pass., to which one is not accustomed, unusual:insueta liberae civitati species,
Liv. 30, 37, 8:haec, quibus insolita atque insueta sunt, Graeci timeant,
id. 38, 17, 5:limen Olympi,
Verg. E. 5, 56:iter,
id. A. 6, 16:solitudo,
Liv. 3, 52:insuetos foetus animalia edere,
monsters, id. 28, 21, 16.— in-suēta, n. plur., as adv.:insueta rudentem (i. e. insolito more),
Verg. A. 8, 248.— Adv.: insuētē, contrary to custom (postclass.):immorari,
Cael. Aur. Tard. 5, 3, 54. — Comp.:insuetius perscrutari,
Aug. Ep. 3. -
18 soleo
sŏlĕo, ĭtus, 2 ( pres. solinunt, for solent, acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162 Müll.; perf. solui, Cato and Enn. acc. to Varr. L.L. 9, § 107: soluerint, Cael. ap. Non. 509, 2: soluerat, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 872 P.; or H. 2, 55 Dietsch; no fut., v. Neue, Formenl. 2, 591; 609), v. n. [cf. suesco].I. (α).With inf. (so most freq.); act.:(β).qui mentiri solet, pejerare consuevit,
Cic. Rosc. Com. 16, 46:ruri crebro esse soleo,
Ter. Hec. 2, 1, 18:nihil ego in occulto agere soleo,
Plaut. Trin. 3, 2, 86:hi (servi) solent esse eris utibiles,
id. Most. 4, 1, 2; id. Capt. 3, 1, 23: nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, Enn. ap. Fest. p. 317 Müll. (Ann. v. 109 Vahl.): quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Sat. v. 46 Vahl.):qui (paterā) Pterela potitare rex solitus est,
Plaut. Am. 1, 1, 105; 1, 1, 263:quā (consuetudine) solitus sum uti,
Cic. de Or. 1, 30, 135:soliti prandere,
Hor. S. 2, 3, 245:(cum Thucydides), id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est, in exsilium pulsus esset,
Cic. de Or. 2, 13, 56 et saep.;often solitus eram = solebam,
Sall. C. 50, 1; id. J. 4, 7; Liv. 38, 1, 7 al.—With inf. pass.:(γ).majore operā ibi serviles nuptiae, quam liberales etiam, curari solent,
Plaut. Cas. prol. 74:verum illud verbum est, vulgo quod dici solet,
Ter. And. 2, 5, 15; cf. id. Heaut. 3, 2, 9:unde videri Danaum solitae naves,
Verg. A. 2, 462:ad haec illa dici solent,
Cic. Rep. 3, 16, 26:permirum mihi videri solet,
id. ib. 5, 5, 7:si (domus) alio domino solita est frequentari,
id. Off. 1, 39, 139:quod spernerentur ab iis a quibus essent coli soliti,
id. Sen. 3, 7:ut solet fieri,
Curt. 3, 8, 20; 4, 3, 7:ut fieri solet,
Lact. 1, 15, 2 et saep.—Without inf.:II.cave tu idem faxis, alii quod servi solent,
Plaut. As. 2, 1, 8:me dico ire, quo saturi solent,
id. Curc. 2, 3, 83:artior, quam solebat, somnus complexus est,
Cic. Rep. 6, 10, 10: Pl. Nugas garris. Cu. Soleo, Plaut. Curc. 5, 2, 6:ita ego soleo,
id. Men. 1, 2, 31:sic soleo,
Ter. Ad. 5, 7, 25; cf. id. Eun. 2, 2, 48:eodem pacto ut comici servi solent, Coniciam in collum pallium,
Plaut. Capt. 4, 1, 11:credo jam, ut solet, Jurgabit,
Ter. Ad. 1, 1, 54:agedum, ut soles,
id. Phorm. 5, 3, 1; cf.:ut solitus es,
Plaut. Trin. 3, 2, 25:cum audissem Antiochum, ut solebam,
Cic. Fin. 5, 1, 1:quod plerumque in atroci negotio solet,
Sall. C. 29, 2:quod prava ambitio solet,
id. J. 96, 3:ut solebat,
Amm. 16, 11, 15:cum quaedam in collibus, ut solet, controversia pastorum esset orta,
Cic. Clu. 59, 161; Sall. J. 15, 5; 25, 3; Curt. 4, 1, 24.—So often with Plautus in the part. pres.: Di. Mala femina es. As. Solens sum:ea est disciplina,
that's my way, Plaut. Truc. 1, 2, 29; cf. id. Am. 1, 1, 43:lubens fecero et solens,
id. Cas. 5, 1, 14:ego abscessi solens Paulum ab illis,
id. Ep. 2, 2, 53.—In partic., to have intercourse with, in mal. part. (rare): viris cum suis praedicant nos solere;Suas pellices esse aiunt,
Plaut. Cist. 1, 1, 38; Cat. 113, 1.—Hence, sŏlĭtus, a, um, P. a., in a passive sense (which one is used to, or which usually happens), wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary (freq. since the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.; cf. consuetus); absol.:solito membra levare toro,
Tib. 1, 1, 44:ad solitum rusticus ibit opus,
Ov. F. 4, 168:cunctantibus solita insolitaque alimenta deerant,
Tac. H. 4, 60:chori,
Prop. 1, 20, 46:locus,
Ov. M. 4, 83:torus,
Tib. 1, 1, 44:ars,
id. 1, 9, 66:artes,
Ov. M. 11, 242:virtus,
Verg. A. 11, 415:mos,
Ov. H. 21, 127; id. P. 3, 1, 165:honores,
Tac. A. 3, 5:inertia Germanorum,
id. G. 45:exercitationes,
Suet. Tib. 13 et saep.—With dat.:armamenta Liburnicis solita,
Tac. H. 5, 23; cf. in the foll. —Hence, subst.: sŏlĭtum, i, n., the customary, what is usual: hostibus gratiam habendam, [p. 1719] quod solitum quicquam liberae civitatis fieret (opp. res desueta), a usual thing in a free state, Liv. 3, 38, 9:proinde tona eloquio, solitum tibi!
according to your custom, Verg. A. 11, 383:ultra solitum,
Tac. A. 4, 64, 1.—In plur.:parentum neces aliaque solita regibus ausi,
Tac. H. 5, 8 fin.; cf.: praeter solita vitiosis magistratibus, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 23:si quando aliquid ex solito variaret,
Vell. 2, 41, 3:nescio quā praeter solitum dulcedine laeti,
Verg. G. 1, 412; so,praeter solitum,
Hor. C. 1, 6, 20:supra solitum,
Sen. Ben. 6, 36, 1; and esp. freq. with a comparative in the abl. comp. solito:solito formosior Aesone natus,
more than usually handsome, Ov. M. 7, 84; so,solito uberior,
id. ib. 9, 105:blandior,
id. A. A. 2, 411:exactior,
Suet. Tib. 18:frequentiores,
id. ib. 37:velocius,
Ov. M. 14, 388:citius,
id. F. 5, 547:plus,
id. H. 15, 47; Liv. 24, 9:magis,
id. 25, 7. -
19 solitum
sŏlĕo, ĭtus, 2 ( pres. solinunt, for solent, acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162 Müll.; perf. solui, Cato and Enn. acc. to Varr. L.L. 9, § 107: soluerint, Cael. ap. Non. 509, 2: soluerat, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 872 P.; or H. 2, 55 Dietsch; no fut., v. Neue, Formenl. 2, 591; 609), v. n. [cf. suesco].I. (α).With inf. (so most freq.); act.:(β).qui mentiri solet, pejerare consuevit,
Cic. Rosc. Com. 16, 46:ruri crebro esse soleo,
Ter. Hec. 2, 1, 18:nihil ego in occulto agere soleo,
Plaut. Trin. 3, 2, 86:hi (servi) solent esse eris utibiles,
id. Most. 4, 1, 2; id. Capt. 3, 1, 23: nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, Enn. ap. Fest. p. 317 Müll. (Ann. v. 109 Vahl.): quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Sat. v. 46 Vahl.):qui (paterā) Pterela potitare rex solitus est,
Plaut. Am. 1, 1, 105; 1, 1, 263:quā (consuetudine) solitus sum uti,
Cic. de Or. 1, 30, 135:soliti prandere,
Hor. S. 2, 3, 245:(cum Thucydides), id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est, in exsilium pulsus esset,
Cic. de Or. 2, 13, 56 et saep.;often solitus eram = solebam,
Sall. C. 50, 1; id. J. 4, 7; Liv. 38, 1, 7 al.—With inf. pass.:(γ).majore operā ibi serviles nuptiae, quam liberales etiam, curari solent,
Plaut. Cas. prol. 74:verum illud verbum est, vulgo quod dici solet,
Ter. And. 2, 5, 15; cf. id. Heaut. 3, 2, 9:unde videri Danaum solitae naves,
Verg. A. 2, 462:ad haec illa dici solent,
Cic. Rep. 3, 16, 26:permirum mihi videri solet,
id. ib. 5, 5, 7:si (domus) alio domino solita est frequentari,
id. Off. 1, 39, 139:quod spernerentur ab iis a quibus essent coli soliti,
id. Sen. 3, 7:ut solet fieri,
Curt. 3, 8, 20; 4, 3, 7:ut fieri solet,
Lact. 1, 15, 2 et saep.—Without inf.:II.cave tu idem faxis, alii quod servi solent,
Plaut. As. 2, 1, 8:me dico ire, quo saturi solent,
id. Curc. 2, 3, 83:artior, quam solebat, somnus complexus est,
Cic. Rep. 6, 10, 10: Pl. Nugas garris. Cu. Soleo, Plaut. Curc. 5, 2, 6:ita ego soleo,
id. Men. 1, 2, 31:sic soleo,
Ter. Ad. 5, 7, 25; cf. id. Eun. 2, 2, 48:eodem pacto ut comici servi solent, Coniciam in collum pallium,
Plaut. Capt. 4, 1, 11:credo jam, ut solet, Jurgabit,
Ter. Ad. 1, 1, 54:agedum, ut soles,
id. Phorm. 5, 3, 1; cf.:ut solitus es,
Plaut. Trin. 3, 2, 25:cum audissem Antiochum, ut solebam,
Cic. Fin. 5, 1, 1:quod plerumque in atroci negotio solet,
Sall. C. 29, 2:quod prava ambitio solet,
id. J. 96, 3:ut solebat,
Amm. 16, 11, 15:cum quaedam in collibus, ut solet, controversia pastorum esset orta,
Cic. Clu. 59, 161; Sall. J. 15, 5; 25, 3; Curt. 4, 1, 24.—So often with Plautus in the part. pres.: Di. Mala femina es. As. Solens sum:ea est disciplina,
that's my way, Plaut. Truc. 1, 2, 29; cf. id. Am. 1, 1, 43:lubens fecero et solens,
id. Cas. 5, 1, 14:ego abscessi solens Paulum ab illis,
id. Ep. 2, 2, 53.—In partic., to have intercourse with, in mal. part. (rare): viris cum suis praedicant nos solere;Suas pellices esse aiunt,
Plaut. Cist. 1, 1, 38; Cat. 113, 1.—Hence, sŏlĭtus, a, um, P. a., in a passive sense (which one is used to, or which usually happens), wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary (freq. since the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.; cf. consuetus); absol.:solito membra levare toro,
Tib. 1, 1, 44:ad solitum rusticus ibit opus,
Ov. F. 4, 168:cunctantibus solita insolitaque alimenta deerant,
Tac. H. 4, 60:chori,
Prop. 1, 20, 46:locus,
Ov. M. 4, 83:torus,
Tib. 1, 1, 44:ars,
id. 1, 9, 66:artes,
Ov. M. 11, 242:virtus,
Verg. A. 11, 415:mos,
Ov. H. 21, 127; id. P. 3, 1, 165:honores,
Tac. A. 3, 5:inertia Germanorum,
id. G. 45:exercitationes,
Suet. Tib. 13 et saep.—With dat.:armamenta Liburnicis solita,
Tac. H. 5, 23; cf. in the foll. —Hence, subst.: sŏlĭtum, i, n., the customary, what is usual: hostibus gratiam habendam, [p. 1719] quod solitum quicquam liberae civitatis fieret (opp. res desueta), a usual thing in a free state, Liv. 3, 38, 9:proinde tona eloquio, solitum tibi!
according to your custom, Verg. A. 11, 383:ultra solitum,
Tac. A. 4, 64, 1.—In plur.:parentum neces aliaque solita regibus ausi,
Tac. H. 5, 8 fin.; cf.: praeter solita vitiosis magistratibus, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 23:si quando aliquid ex solito variaret,
Vell. 2, 41, 3:nescio quā praeter solitum dulcedine laeti,
Verg. G. 1, 412; so,praeter solitum,
Hor. C. 1, 6, 20:supra solitum,
Sen. Ben. 6, 36, 1; and esp. freq. with a comparative in the abl. comp. solito:solito formosior Aesone natus,
more than usually handsome, Ov. M. 7, 84; so,solito uberior,
id. ib. 9, 105:blandior,
id. A. A. 2, 411:exactior,
Suet. Tib. 18:frequentiores,
id. ib. 37:velocius,
Ov. M. 14, 388:citius,
id. F. 5, 547:plus,
id. H. 15, 47; Liv. 24, 9:magis,
id. 25, 7. -
20 ad-soleō (ass-)
ad-soleō (ass-) —, —, ēre (only 3d person), to be accustomed, be wont, be usual: quae adsolent signa esse ad salutem, T.: praebere vestigia sui, L.: ludos, tantā pecuniā, quantā adsoleret, faciendos, L.: ut adsolet, as is usual.
См. также в других словарях:
Accustomed — Ac*cus tomed, a. 1. Familiar through use; usual; customary. An accustomed action. Shak. [1913 Webster] 2. Frequented by customers. [Obs.] A well accustomed shop. Smollett. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
accustomed — I (customary) adjective adsuetus, common, commonplace, confirmed, consuetudinal, consuetudinary, conventional, established, fixed, habitual, normal, ordinary, prevailing, regular, routine, solitus, traditional, usual associated concepts:… … Law dictionary
accustomed — [ə kus′təmd] adj. 1. customary; usual; characteristic [he spoke with accustomed ease] 2. used (to); habituated ( to) [accustomed to obeying orders] SYN. USUAL … English World dictionary
accustomed — accustomed; un·accustomed; … English syllables
accustomed — [adj1] be or become prepared, used to acclimatized, acquainted, adapted, addicted, confirmed, disciplined, familiar, familiarized, given to, grooved*, habituated, habituated in, in the habit, inured, seasoned, settled in, trained; concept 403 Ant … New thesaurus
accustomed — (adj.) late 15c., made customary, habitual, pp. adjective formed from ACCUSTOM (Cf. accustom) (v.) … Etymology dictionary
accustomed — wonted, customary, habitual, *usual Analogous words: natural, normal, *regular, typical: *common, ordinary, familiar Antonyms: unaccustomed Contrasted words: *strange, singular, peculiar, odd, queer, erratic: * … New Dictionary of Synonyms
accustomed — ► ADJECTIVE ▪ customary; usual … English terms dictionary
accustomed — [[t]əkʌ̱stəmd[/t]] 1) ADJ GRADED: v link ADJ to n/ ing If you are accustomed to something, you know it so well or have experienced it so often that it seems natural, unsurprising, or easy to deal with. I was accustomed to being the only child at… … English dictionary
accustomed to — If you are accustomed to something, you have become familiar with it and you no longer find it strange. Accustomed to usually comes after verbs such as be , become , get , or grow . It did not get lighter but I became accustomed to the dark. I am … Useful english dictionary
accustomed — adj. (cannot stand alone) accustomed to (accustomed to hard work; accustomed to walking long distances; he got accustomed to the warm climate) * * * [ə kʌstəmd] (cannot stand alone) accustomed to (accustomed to hard work; accustomed to walking… … Combinatory dictionary